SER immuunsessie met Corona

Nadat Etienne de tip gaf om ze snel mogelijk iemand met corona te gaan behandelen om je eigen systeem er kennis mee te laten maken, heb ik mijn vriendin Suzan* (48 jaar) gebeld die herstellende is van corona. Ze is heel ziek geweest. Geen IC opname, wel in het ziekenhuis gelegen. Ze kon weken niet slapen. Telkens als ze in slaap viel begon haar hart te bonken. Alsof het niet wilde dat ze wegviel.

Ze is getest, heeft antistoffen en komt direct. Ze kan nu na 6 weken weer 2 km rustig lopen en 5 baantjes zwemmen.

Ze slaapt nog steeds slecht, is erg alert.

Ik neem lang de tijd om te vertragen en te verstillen. Mijn handen worden naar het middenrif getrokken en daarna naar de longen. Ik vraag of haar longen ruimte hebben. Suzan antwoord dat haar longen bang zijn en in een hoekje zitten. Ze zijn bang voor het hart. Het hart bonkt zo ongelooflijk hard en is zo aanwezig. We geven het hart een stem en het hart zegt met een lage harde stem dat het door moet werken. Ik vraag waarom en het hart zegt “Ik moet doorwerken tegen het virus.” Dan leg ik uit dat Suzan door de artsen is nagekeken en het virus weg is. Ik vertel de datum en tijd van deze dag en dit moment.

Ik bedank het hart voor al haar werk en de zorgen en vertel dat het weer haar normale werk mag doen. Ook vertel ik dat de longen op dit moment bang zijn voor het hart dat zo bonkt. Ik vraag het hart om haar plek tussen de longen weer in te nemen en of het liefdevol en in zachtheid haar normale werk weer wil doen. Ik bedank nogmaals voor de gedane arbeid.

Het hart verplaatst naar minder op de voorgrond.

Terug naar de longen. Wat hebben zij nodig om hun ruimte weer in te nemen? Het antwoord is samenwerking met het hart. We hebben dit gevraag aan hart en zij stond daar ook zeker voor open. Suzan vertelt dat er rust ontstaat in haar borst.

Mijn hand gaat naar Thymus. Ik vertel Suzan de taak van Thymus en vraag hoe het gaat daar. Thymus is helemaal in de war, blijft in haar bibliotheek zoeken en voelt zich schuldig geen antistoffen te kunnen vinden in haar boeken. Ze is moe en heeft het idee gefaald te hebben. Ik leg Thymus uit dat dit virus voor de hele wereld nieuw is en niemand nog weet hoe hier mee om te gaan. Ik bedank Thymus voor al het harde werken en zeg dat ze nu mag uitrusten. Ik vertel dat Suzan herstellende is en dat het elke dag iets beter gaat.

Thymus gaat ‘zitten’ en is blij dit te horen.

Intussen ben ik in gedachte ook bij mijn immuunsysteem. Mijn systeem is diep onder de indruk van wat haar systeem allemaal gedaan heeft. De zin:”What the fuck?? Hebben jullie (organen) dat allemaal geflikt, wooooooow…” komt in mij op. Respect voor dit harde werken.

Bij Suzan kom ik terug bij het middenrif. Onder- en bovenlijf zijn nog 2 delen. Ik vraag of dit nog nodig is en Suzan lacht. Nee dat hoeft niet meer en het muurtje verdwijnt al snel.

Na de sessie voelt ze zich enorm ontspannen. Het hart is rustig en zij is blij. Omdat het een vriendin is (en geen client) vertel ik dat mijn systeem enorm onder de indruk is van het werk van haar lichaam. Suzan begint te huilen en beseft dat haar lijf dit toch maar allemaal gedaan heeft.

Dankbaar en ontspannen gaat ze naar huis. De volgende dag een appje: voor het eerst sinds weken diep geslapen met een heel rustig hart…….

*naam gewijzigd voor privacy redenen.

Ilse Herrebrugh

Amelie Bertin