Hoe gaan ervaren craniotherapeuten voor zichzelf om met zoiets nieuws als dit Coronavirus?
Met thymus in gesprek als voorbereiding op Covid 19
Tijdens mijn dagelijks onderonsje met mijn lichaam heb ik speciale aandacht gegeven aan thymus. Toen ik mijn hand op de plek van thymus plaatste en met volle intentie bij haar was voelde ik vreugde …eindelijk een momentje voor ons twee. Ze liet zich even aan me zien, niet groter dan een euro. Maar het was de donkere kleur die me toch wel even liet schrikken. Ik ben gewoon bij haar gebleven en heb veel liefde en licht gestuurd. Pas daarna heb ik thymus verteld dat een gevaarlijk virus, covid 19 genaamd, door heel de wereld ging en mensen ernstig ziek maakten. Haar aangegeven dat ze in actie moest komen en afstemmen met de immuun cellen om klaar te zijn als deze ziektekiemen het lichaam zouden binnendringen. Thymus gaf me het gevoel dat ze hiervoor zou zorgen. Toen ik de dag nadien weer contact met thymus maakte zag ze er heel anders uit. 3x groter ovale vorm en eromheen glansde parelmoer licht. Mijn vingers maakte contact met het borstbeen en het tintelde helemaal vanbinnen. Het was alsof de immuun cellen stonden te popelen om aan de slag te gaan. Als laatste een hand op thymus en andere hand op het hart. Een warm gevoel van verbinding en vertrouwen stroomde door mijn lijf. Ik was er klaar voor.
Officieel is niet bevestigd dat ik het corona virus heb gehad. Heb me een dag of drie wat ziekjes gevoeld, beetje keelpijn, wat snotteren en moe, heel moe. En wat doe je dan, lekker slapen, héééérlijk’.
Twee weken later werd mijn man ziek. Had ik hem aangestoken of kwam het door het boodschappenkarretje van de Jumbo, wie zal het zeggen. Hij was veel zieker dan ik was geweest. Zijn hele lichaam deed overal pijn, overgeven, keelpijn, druk op de borst, hoofdpijn, oorpijn maar gelukkig geen koorts. Als mijn man zich echt slecht voelt, en dat komt niet vaak voor, vraagt hij om een cranio behandeling. Hij verwondert zich nog regelmatig als hij eens een babbeltje maakt met cliënten die hem vertellen dat ze echte veranderingen in hun lichaam voelen en uitkijken naar een behandeling, ik voel niets, zegt hij dan als reactie. Maar goed; hij op de tafel, ik stem me af, leg mijn handen op zijn schouders voel het ritme en na enige tijd voel ik zijn lichaam rustiger worden, lymfe puntjes openzetten, fascia nek en AO, ooh wath a happy feeling, daar kwam geen einde aan de stretching van de dura mater de AO die eindelijk eens zijn ruimte mocht nemen ppfffffffff. Toen door naar thymus en eerlijk gezegd wat daarna gebeurde ben ik kwijt. Ik voelde nog een vastzuigen van mijn hand op de plek van thymus, mijn eigen middenlijn en iets in de trant van ‘mijn thymus en immuun cellen kennen dit virus’, daarna stillpoint, geen denken meer. Hoelang het heeft geduurd???? Toen ik weer boven water kwam heb ik met mijn andere hand contact gemaakt met het hart. Hier ben ik nog een hele tijd gebleven.
Het sacrum en SI gewricht vroegen duidelijk ook om aandacht. Zo voelbaar hoe het sacrum zich ontspande en zich nestelde in mijn vingers, Het SI gewricht was alsof het helemaal in elkaar was gezakt en nu de originele plek weer innamen. Voelbaar alsof het lichaam uit het bekken omhoog wordt getild. Toen werd het rustig en stil. Ik ben nog even gebleven en toen afgesloten. Mijn man kwam van ergens heel ver weer terug op de tafel, rekte zich eens uit, stond op liep wat rond en zei ‘het voelt stukken beter’. De dag erna geen het weer beter en drie dagen later ging hij weer hardlopen. En ik, ik blijf met het prachtige gevoel in mijn eigen lijf en mijn hart, die fantastische ervaring van puur licht, pure Liefde, puur Zijn…Cranio.
Mijn corona ervaring als cranio sacraal therapeut, geschreven op 9 april
Zoals iedereen heeft gehoord, was één van de eerste gevallen van corona in Delft. Mijn dochters gaan in Delft naar school en hadden begin maart al symptomen van de griep. Maar vorige week had mijn dochter van 10 jaar, voor de derde keer symptomen die bij corona horen en deze keer met koorts erbij. Het was duidelijk genoeg voor ons en we hebben dit niet laten testen.
Als moeder heb ik mijn dochters altijd met mijn lichaam geholpen, als ze koorts hadden. Dus kleren uit, en bloot op mama’s blote buik. Nu ze groter zijn, bloot in mama’s armen. Onze lichamen zijn vanaf de zwangerschap op elkaar afgestemd en zelfs met een tien jaar oud kind, herinneren onze lichamen deze samenwerking. Het voelt heel goed om als moeder iets te betekenen voor mijn zieke kind.
Binnen een kwartier zei mijn dochter: “mama, je bent me aan het behandelen hè?” Inderdaad, ze had het sneller in de gaten dan ik, het ging helemaal vanzelf.
Mijn handen op haar hoofd en middenrif en ik was verbonden met haar cranio sacraal ritme. Bij haar hoofd maakte ik verbinding met de vagus, om te ontladen en zijn weg in het lichaam aandacht te geven. Tegelijkertijd contact met de ganglia, om ze gerust te stellen, we kunnen dit aan, het is ok.
Bij het middenrif was de meeste ondersteuning nodig, deze verkrampte helemaal. Alsof de cellen van het middenrif het signaal kregen te verkampen en vast te houden in die kramp. Helemaal tegen een natuurlijke ademhaling in. Dit kwam niet van de hersenen, dit signaal, het was net of de cellen van binnen uit deze aansturing gekregen hadden.
Ik herinnerde me mijn meditaties vorige week.
Ik was in een visualisatie op een veilige plek gaan zitten, een plek waar alleen diegene konden komen die ik uitnodigde en waar niemand weg kon, zonder mijn toestemming.
Hier had ik corona uitgenodigd en gevraagd “wat heb jij mij te vertellen? Wat heb jij mij en de mensen op aarde te brengen?”
Hierdoor was ik voorbereid op de corona die ik in het lichaam van mijn kind tegen kwam. Want in de mediatie was me verteld dat corona een transformatie was op celniveau. Het kan communiceren met onze cellen. COVID-19 is een RNA-virus en dat betekent dat het met de besturing van onze cellen werkt. Ik voelde dat vooral de cellen aan de bovenkant van het middenrif in de war waren. Dus ik ben het middenrif met de thymus gaan verbinden. Ik gaf thymus de instructie om vooral deze cellen goed in de gaten te houden en ondersteuning te geven om hun oorspronkelijke werk te blijven doen. Maar ook om er stamcellen naar toe te sturen die de aangetaste cellen direct konden vervangen. De macrofagen waren al heel druk aan het werk, konden het amper aan. De hulp van een thymus die weet dat het virus met name de eiwitketens van de RNA in de war schopt, was erg snel en doeltreffend. De volgende ochtend hoestte ze een keer heel hard en spuugde een harde klodder taai slijm met bloed adertjes er doorheen uit. Ze ademde diep in en zei: “hè, hè, ik kan weer ademen”.
Die dag bleef ze hangerig op de bank, met een temperatuur schommelend net onder de 38 graden.
De volgende nacht lag ze weer in mijn armen. Nu kwamen de koortsdromen. Het was alsof het virus bijna zelf tegen me sprak. Dan zat ze plots rechtop, en zei “ik moet hier weg, ik hoor hier niet”. En dan sprak ik terug “Fanta blijft graag hier, het virus mag weggaan ja, kom maar in mijn armen, dan doen we het samen”. De volgende ochtend was de koorts helemaal weg, en stond ze weer te dansen en zingen in de badkamer. De dagen erna had ze een hese stem en last van slijm in haar keel, maar de koorts is niet meer terug gekomen. Na twee heldere dagen, had ze keelpijn. Haar lichaam had moeite om alle dode cellen af te voeren en bleven in haar keel steken. Dus we hebben gepraat.
Wat bleek, toen ze online met de juf en de klas in een digitale klas zat en de juf haar had gevraagd hoe het ging, was de verbinding even verstoord. Toen ze weer online was, was de juf al naar een ander kind gegaan en heeft ze niet kunnen zeggen dat ze ziek was geweest. En daar was ze best opgelucht over, want ze durfde eigenlijk niet te zeggen dat ze corona had gehad, omdat mensen er allemaal zo bang voor zijn. En de mensen raken elkaar niet meer aan en lopen in een boog om elkaar heen, omdat ze bang zijn voor corona. Maar zij had het dus in haar lichaam gehad. Dus we hebben samen gepraat over hoe ze zich nu voelde en hoe de andere mensen op de wereld zich voelen.
Dit liet mij zien hoe ontzettend belangrijk het is om rekening te houden met het stigma “Corona”. Vergeet de kinderen niet en hoe ze zich daarbij voelen.
Zelf kreeg ik het benauwd op de ochtend na de heldere dag van mijn dochter.
Ik heb direct mijn middenrif in mijn handen genomen en ben met de cellen gaan praten. Ze lieten me zien dat ze het virus gewoon binnen laten, omdat het verpakt zit. Zodra het is uitgepakt verbindt het zich met de RNA (eiwitketens met informatie om de cel zijn functie te laten uitvoeren) en brengt het de bestaande informatie in de war. De cel gaat doen wat het virus aan informatie heeft gegeven in plaats van de eigen functie. En ik zag dat de geïnfecteerde cellen er een zooitje van maakten, ze raakten steeds voller met eiwitketens in een poging om het virus te repliceren.
Mijn middenrif verkrampte helemaal en ik werd steeds stiller van binnen. Mijn ademhaling werd steeds oppervlakkiger en dat voelde benauwd. Dus dat was het eerste wat ik deed. Mijn middenrif verbinden met het cranio sacraal ritme. En daardoor ontspande de grote ademhalingsspier. Hij nam steeds meer ruimte in, als het ritme naar buiten ging. Het leek net of mijn ademhaling een puls kreeg door het cranio ritme, waardoor mijn ademhaling het ging na doen, ook steeds meer ruimte innemend. Hierdoor werd ik minder benauwd.
Toen heb ik hetzelfde gedaan als wat ik met mijn dochter gedaan heb.
Na 4 uren kwam er bij mij geen taaie klodder uit, maar wel veel nat slijm. Van diep onderin mijn longen. Ik heb verder geen verhoging gehad. Wel een paar dagen een samen geknepen keel.
Erma van Dijk
Wil je meer weten over verbindend communiceren met kinderen?
Kijk dan op mijn website, er is een speciale online-training voor ouders.
http://www.landaya.info/training/?page_id=10
En er is ook een speciale aanbieding om mee te doen met een try out voor de Ouder- Hotline, ten tijde van de corona-weken.
De eerste 10 ouders die zich hiervoor aanmelden kunnen met een try out meedoen in ruil voor feed back op vrijdag 24 april om 10:00
http://www.landaya.info/training/?page_id=908
Begin februari werd mijn schoondochter ziek. Mijn zoon liep stage bij mij dus we zagen elkaar meerdere keren per week, en ik kon merken dat de ernst en duur van haar griep ze had verrast.
In de loop van deze periode begonnen de eerste Corona-verhalen op te duiken. Ik zei nog, heeft ze geen Corona dan? Welnee, zei mijn zoon.
Toen ze net voldoende hersteld was om weer aan het werk te gaan, eind februari, spraken we af om na haar werk met zijn drieën in de stad te gaan eten. We hadden wat te vieren. Lekker shared dining, en na afloop een wedstrijd kijken in een voetbalkroeg.
De maandag erop hoefde ze niet naar werk te komen. Het internationale hoofdkantoor van haar bedrijf, waar collega’s voortdurend naar Noord-Italië heen en weer reisden, had een bevestigde Corona-besmetting en sloot de deuren om schoon te kunnen maken. Dat zou twee dagen duren; intussen is het kantoor nog niet open.
Dat klonk in die tijd nog overdreven Amerikaans, die angst voor bacillen, maar toch: het zat me niet lekker. Ik werd voorzichtiger in de omgang. Ik ging wat verder weg staan bij de andere leden van mijn koor, zeker als ze hoestten. Alsof dat zou helpen in de goed geluidsgeïsoleerde en dus slecht te ventileren ruimtes waar we repeteerden.
In dezelfde periode hadden we ons laatste optreden van het seizoen, dicht opeengepakt op een te klein podium in een gezellig Amsterdams kroegje. Een week later was één van mijn mede-zangers uitgeschakeld met Corona.
En niet om die reden, maar ik begon in deze periode met mijn longen en borstkas te werken. Ik heb de gewoonte om altijd in bed, maar vaak ook onderweg in de trein, of tijdens meditaties, in het Cranioveld te gaan liggen of zitten, en mijzelf te behandelen. En nu waren dus blijkbaar mijn longen aan de beurt voor mij, in meerdere diepe sessies.
Een week na de kroeg-met-voetbalwedstrijd met zoon en schoondochter werd ik midden in de nacht hoestend, niezend en tranend wakker. Ik voelde me hondsberoerd. Het was zo heftig dat ik er hartkloppingen van kreeg. Ik moest overeind, wilde water drinken, en de gedachte ging door me heen, als dit Corona is, dan weet ik niet of ik het overleef.
Ik dronk een glas water, nam mijn temperatuur op omdat het voelde of ik hoge koorts had (wat niet het geval was) en ging weer terug naar bed. Ik besloot heel rustig te gaan liggen in het Cranioveld. Dat lukte goed. Een uur lag ik zo te rusten. En toen veranderde er iets in mijn lichaam. Het leek alsof er een omslag kwam, alsof er iets uitvloeide. Wooosshh. Ik haalde diep en opgelucht adem, en viel heerlijk in slaap.
Een paar dagen later had ik een nacht vol vreselijke nachtmerries en werd ik doorweekt wakker. Uit bed, droge pyjama aan, water, en weer de rust opzoeken. En zeker twee weken lang had ik, net als mijn zoon, het gevoel dat mijn lichaam ergens mee bezig was dat niet echt tot expressie kwam. Ik was moe en gedeprimeerd en moest vaker mijn neus snuiten dan normaal. Als ik huilde, brandden mijn ogen mijn hoofd uit. Ik was hees. Drie dagen achter elkaar had ik hoofdpijn, die voor mij voelde als het gevolg van rotzooi opruimen.
In deze dagen las ik een ingezonden stuk in de Volkskrant. Een Nederlandse wetenschapper was op een congres in Milaan geweest. Daarna ging hij naar wintersport. Op een avond werd hij ontzettend beroerd. Rillen, koortsgevoel, hoofdpijn – zo erg dat hij om half 9 naar bed ging. Goed geslapen. Volgende dag: niks meer aan de hand. Lekker skiën met het gezin.
Terug in Nederland was de Coronacrisis intussen in volle hevigheid losgebarsten. Op het congres in Milaan bleek bovendien een superverspreider te zijn geweest. De wetenschapper stond op een test, voor hemzelf en zijn gezin, al behoorde hij niet tot een risicogroep. Hij bleek Corona te hebben. Ook zijn zoon, symptoomloos, had Corona.
Dit leek zo sterk op mijn verhaal!
Ik bleef ruim twee weken sukkelen, maar hoefde me nèt niet ziek te melden voor werk, al was ik er eventjes dicht bij. Ik was een dag of twee toch in die mate bezorgd, dat ik het huis heb afgezocht naar paracetamol en blij was dat ik er vier vond. Dat klinkt misschien een beetje gek, maar Craniomensen zien pijn als een teken dat er aandacht moet zijn. Wij geven die aandacht dan in een (zelf)sessie en dempen hem alleen in uiterste nood met pijnstillers.
Gelukkig heb ik ze niet nodig gehad.
Mijn werkhypothese is toch, dat zoon, schoondochter en ik alle drie Corona hadden gehad. Mijn zoon bleef zeggen dat hij dacht van niet. Tot drie goede vrienden van mijn schoondochter, met wie zij intensief omgingen, in dezelfde periode ook flink ziek werden. Twee van hen mochten zich ondanks aandringen niet laten testen. Dat was voorbehouden aan de risicogroepen in die dagen. De hartpatiënt onder de drie vrienden mocht wèl, en werd positief getest. Het bedrijf van mijn schoondochter had niet overdreven met zijn reactie: het was een besmettingshaard.
Met alle genoemde mensen gaat het intussen gelukkig weer goed. De koorzangeres heeft wel flink last van een zware nasleep.
