Het lichaam weet raad

Afgelopen week heb ik als eerstejaarsstudent de module ´Praten met met hart´ gevolgd. Mooi en inspirerend waren de verhalen van Etienne over hoe hij met kinderen praat.

Ik vroeg na afloop dan ook mijn zoon van 24 of ik ‘praten met het hart’ op hem mocht oefenen. Dat mocht. We hebben met het hartzakje en het hart gesproken. Beide bleken geheel in orde. Het hartzakje geeft goede bescherming tegen in- en uitgaande prikkels. Het was van doorzichtig dik, soepel plastic (een soort condoom) en zat prettig om het hart heen, hij kon er goed doorheen kijken. Het hart had geen pijn.

Wat wel pijn bleek te doen, was zijn maag. Ik verhuisde mijn hand naar zijn middenrif en maag. Daar zit soms een hete bal in. Door stress. De stress komt op door uitstellen van de dingen die moeten gebeuren op een dag, zoals werken voor school.

Mijn zoon kon visualiseren dat de bal oploste en een veertje werd. Dat voelde fijn. Maar hoe zorg je dat die bal niet steeds opnieuw ontstaat, bij wie moeten we daarvoor terecht? De hersenen!

Ik legde mijn handen op verschillende plekken rond de hersenen, zodat hij de juiste plek kon aanwijzen. Dat was op het voorhoofd. Er bleken steeds twee stukjes hersenen tegenstrijdige boodschappen te geven. Het witte deel zegt dat hij de juiste dingen moet doen, hij weet wel welke dat zijn. Het andere rode duivelsdeel zegt dat gamen ook wel heel erg leuk is en wint de discussie nog te vaak. Pech voor de maag, waarin dan een hete bal komt.

Hoe krijgt hij dan die duivelse hersencellen onder controle? Hij komt met een praktische oplossing: alles wat gamen laagdrempelig maakt, weghalen: zijn grote bureaustoel, zijn bureau, zijn computer, zijn schermen, zijn PlayStation, zijn computermuizen. Dan heeft hij alleen nog zijn laptop met touchpad, daar kan je niet goed mee gamen, maar wel je schoolwerk mee doen. Hij wil het gamespul allemaal bij ons neerzetten.

Na afloop van de sessie vraag ik of we dat dan maar meteen zullen regelen. Ja, dat wil hij. We pakken samen de auto en rijden naar zijn appartementje dat vlakbij is. We laden alles in en bergen het netjes op in de kasten van zijn ouderlijk huis. Daarna gaat hij opgelucht en blij weg, ik krijg extra veel kussen en knuffels.

Carla van Deursen