Praten met het Hart

Praten met het Hart?
Met cellen, organen? Nou, echt niet!

Tja, wie niet luisteren wil….

Luisteren naar wat mijn hart mij wil zeggen, dat deed ik al heel lang niet meer. Ik hoorde ‘m zo heel af en toe nog schreeuwen, maar ik schonk er geen aandacht aan.

Misschien vroeger, toen het hart nog niet gewond was… Ik keek machteloos toe toen het leek alsof het hart mij alleen achter liet… Maar ik was het die had haar verbannen en haar verboden had te spreken, want ze maakte me het leven lastig, zo leek het. Door het hart het zwijgen op te leggen was het leven voor mij om uit te houden.

En nu voel ik haar pijn.

Mijn hart mocht spreken tijdens de module Praten met het Hart, uitgenodigd door onvoorwaardelijk liefde, aandacht zonder oordeel. Ze gebruikte mijn stem en ik kon me er niet mee bemoeien, ik legde haar niet het zwijgen op. En ik luisterde, ademloos. En elk woord was als een gouden regendruppel in de snikhete woestijn waarin ik stond met een veel te dikke en te krappe jas aan die ik zelf ooit had aangetrokken toen het koud en onherbergzaam was, waarvan de rits verroest is en de knopen niet meer losgaan en ik bij god niet weet hoe ‘m uit te krijgen!

Het regent nog steeds gelukkig! En die jas? Die krijg ik vast wel uit met hulp van craniosessies. Tegen die tijd staat de woestijn in bloei!