Ze weten niet wat ze doen

Pasen. Het menselijk lijden staat twee dagen centraal.

We dragen al bij onze geboorte van alles met ons mee, afkomstig uit het collectieve denken van de cultuur om ons heen, en van onze (voor)ouders. We komen, als het ware, deels voorgeprogrammeerd ter wereld.

Wat we meemaken, wordt gekleurd door die voorprogrammering.
Vooral heftige gebeurtenissen zetten zich vast in een set denkbeelden, emoties en lichamelijke gewaarwordingen die we vervolgens bij ons dragen.
Daarmee gaat ook programmering voelen als persoonlijke ervaring.
In ons allemaal zitten dat soort plekken – daar waar we denken of voelen: ik ben niks waard, ik ben maar een vrouw, ik ben een slachtoffer – en ga zo maar door: voel maar bij jezelf wat jij allemaal koestert.

Je kunt dit zien als evenzovele eilandjes in de rivier die je Leven is.
En als ze er eenmaal zijn, kleuren ze je nieuwe ervaringen met oude verf.
Je wordt keer op keer bevestigd in wat je al dacht.

Deze eilandjes in de oorspronkelijke stroom van je leven zijn stagnaties, blokkades, verklevingen in je oorspronkelijke stroom. Oorspronkelijk: vloeiend vanuit de Oorsprong, het Al-wat-is.
Ze hebben hun nut, omdat ze ervoor zorgen dat niet de hele stroom bemodderd wordt. Een deel blijft stromen. Maar ze zijn ook beperkend.

Een ander woord voor die eilandjes, die verklevingen, is Ego.
Het zijn oude overlevingsstrategieën, coping mechanism die horen bij ervaringen uit het verleden.
We hebben dit allemaal in ons, en doorgaans leven we alsof de eilandjes de enige plek zijn waar het veilig toeven is. Sterker nog, de meesten van ons hebben alle contact verloren met de stroom van het leven.

Cranio brengt je terug in contact met die stroom. In de stilte van een sessie word je je weer bewust dat je, ongeacht het aantal en type eilandjes, leeft en stroomt. Daarmee in contact komen is essentieel, letterlijk. Het is je essentie: het Wezen in de mens. Hoe meer je daarmee in contact kunt komen, hoe meer je de eilandjes gaat zien voor wat ze zijn: een noodopvang, een substituut voor het leven zelf.

Zo kun je je als eilandbewoner eerst bewust worden van de rivier, en vervolgens als rivierbewoner op je gemak naar je eilandjes kijken. Je hebt ze nog wel, maar je voelt inmiddels dat dat niet je essentie is. Dat het maar plekken zijn waar oude rommel zich heeft opgehoopt, en niet het Leven zelf. Je voelt weer wat je in essentie bent: een levend wezen, verbonden met al het andere. Een manier om dat mee naar je dagelijks leven te nemen, is zo vaak je maar kunt contact te maken met het gevoel van stromend leven in jezelf, wat Eckhart Tolle je Beingness noemt.

Zo kan cranio bijdragen aan je bewustwording. En natuurlijk is het ook een manier om eilandjes die niet meer nuttig voor je zijn, op te ruimen.

Als je eenmaal regelmatig in de rivier zwemt, kun je helder bij jezelf waarnemen wanneer je een eiland opklautert. En je ziet het ook bij een ander gebeuren. De remedie is simpel. Laat je weer in de rivier zakken. Dat is wat de mens te doen staat: zich weer bewust te worden van zijn oorsprong, en leven vanuit de stroom van al het leven, in verbondenheid en liefde.

Het is goed om je te realiseren dat de vorming en het gebruik van die eilandjes iets is wat we als mensen met elkaar gemeen hebben. Het hoort bij onze soort, het zit ingebakken. In die zin is het ‘hebben van Ego’ niet iets om persoonlijk op te vatten of problematisch te vinden. Niet bij jezelf, en niet bij een ander. Het is wat het is; je hoeft er alleen niet in op te gaan.

Jezus wist dat. Maar hij werd door weinig mensen begrepen.
Hij is gekruisigd door eilandbewoners zonder bewustzijn van de rivier.
En hij vergaf ze: ze wisten niet wat ze deden.