Kleine mannetjes

“De beste manier om cranio te leren kennen is om het zelf te ervaren”, schrijft de journalist die Etienne Peirsman interviewt voor De Koorddanser.

“Aan het eind van mijn interview met Etienne in zijn school in Bussum, vraag ik hem om me iets te laten ervaren, Hij nodigt me uit om op een van de massagetafels te gaan liggen. Of ik het ergens over wil hebben? Gezondheid, zeg ik. Zijn advies: ontspannen.

Na twee uur praten, schrijven en luisteren kost dat even moeite. De ogen gaan dicht. Etienne zit aan het hoofdeind en met zijn beide handen raakt hij mijn schouders aan. Maar dat kan net zo goed mijn  hoofd zijn geweest, dat besef vervliegt snel. In deze aanraking zegt hij eerst geruime tijd niets. Bewegen zijn handen nu of niet? Ik kan het niet ontdekken, maar het zou me niet verbazen. Er ontstaat een ontspannen vorm van intimiteit die geen enkel moment ‘te close’ voelt.

Dan begint hij heel zachtjes en vlak bij mijn oor, eigenlijk zó dichtbij dat het lijkt of hij al ín mijn hoofd zit, te praten. Over kleine mannetjes in mijn lichaam die hun best doen rommel op te ruimen en in orde te maken. En hij nodig mij uit om ermee in gesprek te gaan. Het lijkt wel een lichte vorm van hypnose. Heel helder lig ik nu te communiceren met mijn afweersysteem, alleen heet dat nu ‘kleine mannetjes’. Ik ervaar op een diepere manier dan ooit te voren hoe ik in contact ben met mijn eigen lichaam en de processen die zich daar afspelen. Als in een röntgenopname kijk ik naar en in mijn eigen binnenste, met zachte woorden uitgenodigd door Etienne.

Opeens ervaar ik diepe dankbaarheid voor het feit dát ik nog leef na enkele jaren met een paar  ziekenhuisopnames en minder lichamelijk welzijn. De ontroering en dankbaarheid naar de processen en de ‘kleine mannetjes’ in mijn lichaam – zij hebben er immers voor gezorgd dat ik nog leef – maken dat ik met meer compassie naar mijn eigen lijf kijk. De ontroering erover zorgt nu voor een traan in beide ooghoeken.

Etienne laat me geluidloos alleen totdat ik weer uit de ontroering en terug in de werkelijkheid van het interview ben. Het voelt als herboren wakker worden. Woordeloos kijken we elkaar aan. Ik zie in  Etiennes ogen dat hij niet voor het eerst tegenover een geraakte cliënt staat. In de dagen erna is het bewustzijn van goed zorgen voor mijn lijf en ‘kleine mannetjes’ zelfs sterker geworden en ik merk dat ik een stukje gezonder ben gaan leven en eten. Een prachtgeschenk.”